من درونی ، من بیرونی

یه روزی خواهرم یه حرفی بهم زد تو ذهنم موندگار شد.گفت: "هیچکس تورو اونجوری که هستی نمی شناسه" راست هم میگه

ما هر چقدر هم شبیه اطرافیانمون باشیم توی خودمون یه موجود ناشناخته ایم.موجودی هستیم که درون تاریکی غار افکارمون زندگی میکنیم و کسی رو هم به داخلش راه نمیدیم.حرفامونو میکشیمو می بلعیم تا توی این تاریکی دوام بیاریم.حاضر نیستیم از این غار بیرون بیاییمو اونی که هستیمو به دنیا نشون بدیم.همیشه نگران اینیم که مبادا حقیقت افکارمون کسیو برنجونه مبادا سوء برداشتی بشه مبادا رفتاری نشون بدیم که نظر مثبت دیگران راجع به ما عوض بشه.چقدر دردناک و ترسناکه این فکر که اطرافیانمون کسی نیستند که نشون میدن.اینکه این لبخند و محبتی که نثارمون میشه فقط تظاهر باشه!اینکه به ظاهر تایید بشیم و در باطن تحقیر!

چند بار شده حرفمونو بخوریم؟خلاف عقیدمون نظر بدیم؟چند بار خودمون نبودیم؟!

من همیشه سعی کردم رک باشم. سعی کردم خود واقعیم باشم.وقتی از چیزی خوشم نمیاد بگم،تظاهر نکنم.وقتی حرفی دارم بیان کنم. چوبشم زیاد خوردم.بارها گفتن مغرورم گفتن نرمال نیستم.بلاخره اینها تبعات خلاف جریان شنا کردنه.من دنبال رضایت دیگران نبودمو نیستم هیمنکه خودم از خودم رضایت داشته باشم همینکه اصولمو حفظ کنم برام کافیه.اصولی که شاید برای دیگران غیر اصولی باشه.

پ.ن:هرکسی توی زندگیش یه اصولی داره،پایبندی یا عدم پایبندی به اونا بیانگر اینه که شخصیتت قویه یا متزلزل!