پل اتصال

توی تاریکی شب رفتم قبرستان.تنها بین قبرها قدم زدم.برخلاف تصورم اصلا ترسناک نبود. به قبرها نگاه کردم. چقدر آروم، چقدر بی صدا، همه کنار هم خوابیده بودن.هیچکدوم حسودی نمیکردن.هیچکدوم به هم دروغ نمیگفتن.هیچکدوم غیبت نمیکردن هیچکدومشون باهم دشمنی نداشتن...

عجیبه فقط ما زنده ها هستیم که توی جای خودمون تنگیم. کینه و نفرت داریم.حرص میخوریم با همه لج میکنیم غم میخوریم.هیچوقت به خودمون نمیگیم اخرش که چی؟!

مرگ عزیزان یه یاددآوریه.یه تلنگره، که دوباره یادمون بیاره چیزی رو که ماها هی فراموش میکنیم. اینکه خوب زندگی کنیم.بفهمیم زندگی فقط امروز رو فردا کردن نیست.زندگی فقط لحظه هاییه که می خندیم که عشق می ورزیم که شادیم.بقیش فقط گذران عمره

این تلنگرهای سخت میان که ما دوباره به معنیش پی ببریم امیدوارم این  تلنگر ها بیهوده نبوده باشن!

درگذشت عمو خرم رو به بابا احمدم و میلاد جان و بچه های گلش و خانواده داغدارش تسلیت میگم

همچین فوت عماد براندیش عزیز که به همون اندازه قلبمو لرزوند رو به خانواده محترمش تسلیت میگم

و فوت خواهر صبورمان فاطمه جعفری رو به دوست عزیزم جاوید و خانواده صبورش تسلیت میگم

پ.ن:میگن آدما دوبار میمیرن یکبار وقتی که آخرین نفس از بدن خارج میشه و بار دوم وقتی که آخرین نفر اسمی ازش میبره و بعد برای همیشه در یادها گم میشه.نذاریم بار دوم اقلا بزودی اتفاق بیوفته