موهای تو
خیال من است
و تو نمی دانی
چقدر خیالبافی را دوست دارم...
از خودآگاه خود
که نا خودآگاه بیرون می روم
پر می گیرم
همانند کرمی که بیرون از پیله
خود را پروانه می یابد
نقش میکرد جاده را
در باران تند پاییزی
رد پای مرد آواره